[OS/CHANBAEK] Lonely Together

    Lonely Together

          สถานพยาบาลกลายเป็นบ้านหลังที่สองของนายแพทย์ปาร์คชานยอลผู้ซึ่งกำลังนอนพักเอาแรงในห้องทำงานส่วนตัวระหว่างรอบุรุษพยาบาลนำร่างไร้วิญญาณร่างสุดท้ายของวันมาให้ชันสูตรหาสาเหตุการตาย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก  

รหัสลับเคาะประตูสามครั้งแปลว่าได้มีการนำศพมาถึงเรียบร้อย

ชานยอลจึงค่อยลุกจากโซฟา แม้นัยน์ตาจะปรากฏความอ่อนล้าและเหนื่อยสะสมจากหน้าที่การงานอย่างเห็นได้ชัด แต่ด้วยจรรยาบรรณของแพทย์นิติเวชบวกกับเสร็จรายนี้แล้วก็จะได้กลับบ้านไปนอนอย่างเต็มอิ่ม จึงรีบเคลื่อนย้ายร่างกายรวบรวมพลังที่มีเหลือเดินมาหยิบเสื้อกาวน์ผ่าตัดที่พาดกับผนังเก้าอี้มาใส่ พอเดินออกมาจากห้องพักก็คว้าถุงมือยางมาสวม

            “ชื่อผู้ตาย”  กลายเป็นธรรมเนียมที่นายแพทย์จะต้องถามชื่อผู้ตายกับบุรุษพยาบาล เพื่อที่ระหว่างชันสูตรจะได้เรียกชื่อเสียงเรียงนามกันถูก ชานยอลคิดว่าแม้แต่คนตายก็ยังต้องการการให้เกียรติเหมือนคนเป็น   

            “พยอนแบคฮยอนครับ”

            แต่แล้วชื่อบุคคลที่สามก็ทำให้นายแพทย์ที่กำลังจัดแจงอุปกรณ์หยุดชะงักและหว่างคิ้วยับย่น วางมือจากงานแล้วกลับหลังหันมาทวนคำถามอีกที  “เมื่อกี้นายบอกว่าชื่ออะไรนะ”

            “พยอนแบคฮยอนครับ สันนิษฐานว่าผู้ตายหัวใจวายเฉียบพลันครับ”

บนโลกนี้มีคนชื่อซ้ำกันถมเถไป ดังนั้นเลยยากจะปักใจเชื่อว่าเป็นคน ๆ เดียวกับที่รู้จัก อีกอย่างก็หวังว่าจะไม่ใช่ เพราะถ้าใช่งานที่รักคงกลายเป็นงานที่เกลียดทันทีแล้วก็คงไม่กะจิตกะใจจะค้นหาว่าคน ๆ หนึ่งตายเพราะอะไร

ส่วนบุรุษพยาบาลเห็นนายแพทย์เงียบไปก็ไม่ได้ติดใจสงสัย เตรียมจะเปิดผ้าใบที่ใช้คลุมใบหน้าและร่างอันซีดเซียว แต่ชานยอลก็พูดขัดขึ้นมาก่อน  “เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

เป็นอันเข้าใจตรงกันว่าต้องการความเป็นส่วนตัวในการปฏิบัติงาน ที่เลือกเป็นแพทย์เฉพาะทางส่วนหนึ่งก็เพราะไม่ชอบความวุ่นวาย ให้เป็นหมอทั่วไปก็เบื่อคนพลุกพล่าน

ชานยอลพิสมัยความเงียบสงบ จนกระทั่งได้พบกับ รักแรก อีกครั้ง

หลังเปิดผ้าใบจนเห็นดวงหน้าขาวซีดด้วยตาตัวเองก็ค่อย ๆ คลำหาชีพจรด้วยใจที่หนักอึ้ง นึกอยากให้พยอนแบคฮยอนที่ยังเหมือนเดิมทุกอย่างแค่หลับไป เมื่อนอนพอแล้วก็ตื่นขึ้นมาสนทนาอย่างเจื้อยแจ้วดั่งเช่นตอนที่เคยคบกัน    

“ไม่คิดว่าเราจะกลับมาเจอกันอีกในสถานการณ์แบบนี้”

ความสัมพันธ์ที่ลงเอยไม่ได้ด้วยดีเท่าไหร่ทำให้นายแพทย์ไม่กล้าสู้หน้าอีกคนตลอดระยะเวลาหลายสิบปีที่ผ่านมา เหตุผลในการเลิกราเพราะชานยอลเลือกอนาคตมากกว่าหัวใจ

ความรักในวัยเรียนที่หนักหนาสากรรจ์หยุดพัฒนาเมื่อวันที่ความหวังของครอบครัวทนแบกรับหลาย ๆ อย่างไว้ไม่ไหวจึงทะเลาะกันยกใหญ่ ร่างบางที่เคยเป็นกำลังใจจนทำให้สอบติดหมอกลายเป็นเพียงตัวปัญหาที่ไม่รู้จักคำว่าเหตุผลของการเป็นผู้ใหญ่ ความผูกพันห้าปีไม่มีความหมายจนนำไปสู่การแตกหักและต่างคนต่างเดินไปตามทางของตัวเองอย่างเดียวดาย

ชานยอลถอดถุงมือยางออกแล้วสัมผัสพวงแก้มเย็นชืดแผ่วเบา อุณหภูมิที่แตกต่างกันย้ำชัดว่าเราอยู่กันคนละโลก เบื้องบนช่างตลกร้าย ไม่ให้โอกาสแก้ตัวซ้ำยังพามาเจอกันในวันที่สายไป เช่นนี้แล้วคำขอโทษจะมีความหมายอะไรในเมื่อคนที่อยากให้ได้ยินไม่อยู่ฟัง

สีหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย แยกได้เป็นใจหาย เศร้าสลด รวมถึงหดหู่ หลังจากทำร้ายจิตใจร่างบางก็มีชีวิตอยู่อย่างรู้สึกผิดเรื่อยมาและไม่สามารถรักใครได้อีก

ครองตัวเป็นโสด ปฏิเสธคนใหม่ ๆ ที่พยายามเข้าหาอย่างไร้เยื้อใยและดูเหมือนว่าจะต้องชดใช้ให้กับการกระทำอันใจร้ายของตัวเองไปอีกยี่สิบสามสิบปี บางทีคงถึงวันตาย

‘ถ้าฉันป่วย นายจะรักษาฉันไหม’

‘แน่นอนสิ’

‘คุณหมอ ผมรู้สึกไม่สบายเหมือนจะเป็นไข้ใจ’

‘เลอะเทอะ’

‘ไหนว่าจะรักษาไง’

‘จะให้รักษายังไงในตำราไม่มีบอก’

‘ก็รักฉันกลับสิคนโง่ เท่านี้ฉันก็หายเป็นไข้ใจแล้ว’

นัยน์ตาหม่นหมองจ้องร่างกายเปลือยเปล่าที่ไร้รอยขีดข่วนอย่างพินิจพิจารณา แล้วตัดสาเหตุการตายจากอุบัติเหตุหรือฆาตกรรมไป เหลือทางเดียวคือตรวจหาสาเหตุจากภายใน

ชานยอลทำใจสวมถุงมืออย่างอีกครั้งแล้วหยิบมีดผ่าตัดที่วางในถาดฆ่าเชื้อขึ้นมา เกือบจะจรดปลายมีดคมกริบลงบนผิวหมดจดอยู่แล้ว แต่จู่ ๆ ก็เกิดความลังเลและไม่มั่นใจ ชันสูตรพลิกศพใครต่อใครก็ไม่เคยลำบากใจเท่านี้จนต้องหันมองหน้าอีกทีเพื่อความแน่ใจ 

เห็นร่างบางนอนแน่นิ่งยิ่งทำไม่ลง มันคงไม่ยุติธรรมกับฝ่ายที่ถูกกระทำอยู่ตลอด  

“ฉันจะไม่ทำร้ายนายเป็นหนที่สองแน่ ฉันสัญญา”  เปล่งวาจาอย่างมุ่งมั่นพร้อม ๆ กับที่ตัดสินใจบางอย่างได้ นายแพทย์ก้มลงจุมพิตหน้าผากมนของคนรักอย่างไม่รังเกียจ

ท่ามกลางความเงียบสงัดได้มีการโยกย้ายและเปลี่ยนตำแหน่งวัตถุปราศจากคนรู้เห็น ไม่มีอะไรยากเย็นเมื่อชานยอลเป็นคนตัวสูงใหญ่ อ่อนล้าแต่ว่าไม่ไร้กำลัง ก่อนทั้งห้องจะกลับเข้าสู่สภาวะปกติ พอดีกับที่มีคนเคาะประตูเป็นการขออนุญาต

“เข้ามา”

หลังเวลาผ่านไปสองชั่วโมงกว่า บุรุษพยาบาลก็กลับมารับช่วงต่อ เพราะรู้สถิติเวลาของนายแพทย์ดีถึงมาโดยไม่บอกกล่าวและยังประทับใจในความเป็นระเบียบ ชาร์ตที่ระบุสาเหตุการตายเสียบไว้ช่องข้างเตียงเหล็กอย่างเรียบร้อย คนมีหน้าที่เข็นพลิกป้ายที่ห้อยตรงหัวแม่เท้าดูอีกทีเพื่อความแน่ใจ พอเห็นว่าชื่อผู้ตายเป็นพยอนแบคฮยอนก็เข็นเตียงออกไปและไม่ลืมล่ำลาคนทำสีหน้าเรียบเฉยขณะยืนกอดอกพิงขอบอ่างล้างมือ  “เหนื่อยหน่อยนะครับวันนี้” 

            ชานยอลพยักหน้าแล้วยิ้มให้บาง ๆ แล้วค่อยถอนหายใจไล่หลัง ปิดไฟดวงใหญ่เป็นอย่างสุดท้ายและเดินออกจากห้องปฏิบัติงานอย่างเงียบเชียบ แวะเก็บสัมภาระในห้องพัก ยกของหนักพาดบ่าและเลือกจะใช้บันไดหนีไฟด้านหลังตึก

ถึงเวลากลับบ้านไปพักผ่อน รถที่จอดในบริเวณสำหรับเจ้าหน้าที่เคลื่อนออกจากที่เดิม ชานยอลบังคับพวงมาลัยทำให้สี่ล้อขยับไปในทิศทางที่ต้องการและขับรถผ่านเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่วันทยาหัตถ์เป็นการทักทายนายแพทย์ที่เจอกันทุกวันและทันเห็นคนหน้าไม่คุ้นแต่ว่าสวมเสื้อกาวน์แล้วเข้าใจว่าเป็นคุณหมอคนใหม่ สงสัยจะทำงานหนักเลยเพลียหลับคอพับคออ่อน ยืนมองตามก็เห็นว่านอนเอาหัวพิงหน้าต่างไปตลอดทางที่ทอดยาว แต่หากเฝ้ามองดี ๆ จะรู้ว่าร่างนั้นไม่มีลมหายใจ 

ตุ๊กติ๊กทอร์ค 

สุขสัตน์วันฮาโลวีน !!!!
เป็นเรื่องสั้นที่แต่งได้สั้นที่สุดแล้วก็ใช้เวลาน้อยสุด เกร้ดดดด 
ถือเป็นประวัติศาสตร์ได้เลยเพราะไม่เคยแต่งอะไรสั้นขนาดนี้ได้ 
หวังว่าจะชอบกันนะคะ ชอบสักนิดนึงก็ยังดี 5555555 55 
รู้สึกยังไงระบายได้ที่ hashtag #fcuncenfic  เลย รออ่านอยู่จ้า